pamietam ten film z dziecinstwa. ciekawe czy ta delikatność i uczuciowość we mnie została bo wtedy, czyli jakies 16, 17 lat temu bardzo mi sie podobał. daje dyszke i obiecuje że sobie go odświeże

Trafiasz w sedno. Sam zauważyłem, że dużo z tej wrażliwości umyka z wiekiem. Mimo to oglądając film po latach ciągle mnie porusza.

Film piękny, fakt. Ale że niby dla dojrzałych? Dojrzałych emocjonalnie ludzi uderzy fakt, że główny bohater to egoista zostawiający kobietę z jego własnym dzieckiem swojemu losowi.

Tak łatwo jest wydać werdykt, że ktoś jest egoistą. Ale czy egoizmem nie byłoby zatrzymać za wszelką cenę kogoś, byleby był ojcem, przykładnym mężem (chociaż w sercu miałby coś zupełnie innego)?
Owszem trudno jest zajrzeć pod czyjąś skorupę, ale to nie jest dostateczny powód, by nie widzieć prawdy.

Egoizmem to jest wiązanie kogoś odpowiedzialnością, bo "ja tak chcę".
Zauważcie, że nie bez powodu jest kilka scen, które rysują Mayol'a tak oderwanego od rzeczywistości, że wymienię tylko kilka:
- "delfiny to moja rodzina, co za czlowiek ma taka rodzine?"
- Enzo: "dziwnie wygląda nie? jak dziecko które dopiero co nauczyło się chodzić (..) jesteś tak zapatrzona, że nie widzisz prawdy, nie myśl o nim jako mężczyźnie"
- mały pokoik u wujka - "na pewno chcesz tu zostać?"
- rozmowa z dziewczyną Enzo: "możesz mieć czyjeś dziecko sama"
Było jeszcze kilka, które jasno miały pokazać, że to był jej świadomy wybór. Egoizmem w tym wypadku byłoby trzymanie na siłę kogoś dla własnego widzimisię. Też dlatego na koniec on daje jej do ręki pasek do zanurzenia.

Egoizmem jest pozostawienie kobiety i dziecka "bo ja tak chcę i kocham wodny świat i delfiny". Przypomnę może, że egoizm to kierowanie się wyłącznie własnymi potrzebami. Tu nie ma o czym dyskutować.

on był z innego świata, a po wypadku Enzo najwidoczniej dodatkowo uszkodził sobie mózg, scena "pływania" w hotelu pokazuje że przestał działać autonomiczny układ nerwowy, - wstrzymał oddech na tak długo że zaczął krwawić z nosa i uszu.

tak , wspanialy film , ma w sobie to cos : nie wiem czy to te piekne widoki i ujecia podwodne , muzyka , klimaty sycyli/wloch , czy tez gra aktorska ( uwielbiam Reno w roli Enza ) czy moze wszystko razem , ale jest magiczny i na pewno zapamietam go na dlugo ( nie wiem czy jeszcze do niego wroce , czesto wole zapamietac mysli,skojarzenia,obrazy zwiazane z filmem , ktory ogladam, odkrywam po raz pierwszy ,, hmm , moze kiedys ^^ )

Cudownie nieholyłucki ; brak iskrzących pościgów , kulistych kul ognia , widowiskowych strzelanin , fruwających superbohaterów , nienasyconych wampirów i pasztetu z ludzkich mózgów.
Zamiast taniego efekciarstwa dla prostaczków - magia przygody i przyjaźni.

Film moim zdaniem przepiękny. Jeden z niewielu, na których się rozpłakałam.

Amen.